بررسی ضرورت نقش کانال کلاسیکی در پدیده ارتباط از راه دور (فرابرد) کوانتومی

پس از ناکامی فیزیک کلاسیک در پاسخ به پرسش های بنیادین مطرح شده در اواخر قرن نوزده میلادی، علم فیزیک پا به عرصه جدیدی گذاشت و دنیای خود را به دو حوزه ی فیزیک کلاسیک و فیزیک کوانتومی تقسیم کرد. با ظهور مکانیک کوانتومی و پدیده ها و خواصّ مرتبط با آن، به تدریج، مرز موافقان و مخالفان این نظریّه آشکار شد؛ تا جایی که آلبرت انیشتین و تعدادی فیزیکدان دیگر، یکی از بحث برانگیزترین خواصّ مکانیک کوانتومی را دستمایه ی به چالش کشیدن این نظریّه قرار دادند. این خاصّیت که اکنون "درهمتنیدگی کوانتومی" نامیده می شود، توانست به کمک "آزمایش های بل" و تحت عنوان "غیر موضعیّت" تایید شود و پس از آن به یکی از پرکاربردترین خواص مکانیک کوانتومی در "نظریّه ی اطّلاعات کوانتومی" و پدیده های برآمده از مکانیک کوانتومی تبدیل شد. یکی از این پدیده ها "ارتباط از راه دور کوانتومی" است که در آن از دو کانال ارتباطی بهره گرفته می شود: یک کانال کوانتومی که بر پایه ی درهمتنیدگی کوانتومی است، و یک کانال ارتباطی کلاسیک که بر پایه ی راه های ارتباطی شناخته شده ی دنیای کلاسیک است. در این پایان نامه، پس از معرفی برخی از پیش نیازهای لازم برای فهم "ارتباط از راه دور کوانتومی" و پس از ارائه ی برخی از پروتکل های "ارتباط از راه دور کوانتومی" (از جمله مدل استاندارد)، به بررسی نقش کانال کلاسیکی خواهیم پرداخت، و در نهایت، مدل "ارتباط از راه دور کوانتومی بدون کانال کلاسیکی" ای را معرفی خواهیم کرد که با نیّت اجرایی و عملی کردن یک پایان نامه ی به تازگی دفاع شده، موفق به ارائه ی آن شدیم.